Het wilde in Tupiza niet erg vlotten met het boeken van een tour naar de Salar de Uyuni (of beter: een vierdaagse trip door het zuidwesten van Bolivia met als eindpunt de Salar, de grootste zoutvlakte ter wereld). Er doen over de touroperators veel horrorverhalen de ronde (mensen die terwijl ze in een jeep rijden een van de wielen van die jeep voorbij zien komen), dus we waren blij toen we een goede operator gevonden hadden. Vanwege ziekte van een ander stel en gebrek aan andere reizigers ging de tour echter niet door. Bij een ander bureau kon het wel, maar werd op de ochtend van vertrek de groep veranderd, waardoor we in plaats van met een Australisch stel met twee Koreaanse jongens in een jeep zaten. Nou ja, dachten we, ze kunnen in ieder geval vast goede foto´s maken.

De tour houdt in dat je in een Jeep (of in een Toyota Land Cruiser in ons geval) met chauffeur en een kok en je bagage, benzine en eten op het dak vier dagen de Boliviaanse bergen en hoogvlakten in trekt. Er zijn geen bruggen, geen tunnels, geen vangrails en er is al helemaal geen asfalt, soms is er niet eens een weg. Het antwoord op de vraag van Lieke of er wel toiletten waren was gelukkig positief: ´Ja, overal´. Het betreft alleen baños naturales. Achter de Jeep dus (bomen zijn er op deze hoogte niet). Hoewel Lieke zich op dat moment afvroeg waar ze aan was begonnen, bleek de trip alle ongemakken dubbel en dwars waard. In het begin bestond het landschap al uit mooie bergen en canyons, maar daarna leek het op een andere planeet. Hoewel ik aardig tevreden ben over de foto´s, kan ik niet beschrijven hoe gaaf het was om vier dagen door dit landschap te ploegen (soms met maar 5 kilometer per uur een berg op, soms op volle snelheid door een woestijn met een grote stofwolk achte je aan). We zagen een eindeloze mix van gekleurde bergen, valleien en woestijnen. We hebben (rokende) vulkanen gezien, geysers op 5000 meter hoogte waar in kleurrijke putten grijze en rode modder kookte en waar het stoom uit de grond spoot. We hebben een bad genomen in de hot springs, die hier die naam waard waren (38 graden). We kwamen langs meren met blauw, wit, groen en rood water (ja, echt zo rood als baksteen), vaak vol flamengo´s. Het eindpunt is de enorme Salar, een witte vlakte bijna zo ver je kunt kijken. Hier hebben we een eiland met tien meter hoge cactussen bezocht, zoutkristallen opgegraven en natuurlijk maffe foto´s gemaakt, omdat je in deze witte woestijn bijna geen diepte ziet.

Ons bonte gezelschap bleek een succes. Onze chauffeur/gids José was erg aardig, het eten van de kokkin Lidia was top en de twee misschien een beetje wereldvreemde Koreaanse jongens (Joo Jin en Suel) waren hilarisch en buitengewoon enthousiast. Omdat José alleen Spaans sprak, fungeerde ik vaak een beetje als tolk. Joo Jin en Suel zaten tijdens de uitleg vaak heftig te knikken. Ik: We are going to the geysers´. Zij: ´Whoo geysers, whoo!´. Ik: ´You know what they are?´ Zij: ´No´.

We sliepen in eenvoudige hostels. Eenvoudig in Bolivia betekent matrassen zo krom als een banaan, geen douche, alleen electriciteit (en licht) van zeven tot negen ´s avonds en ´s nachts temperaturen dik onder nul. Voor Lieke al geen prettig vooruitzicht, maar daar kwam nog bij dat ze op 5000 meter werd getroffen door hoofdpijn als gevolg van hoogteziekte, erger dan de ergste migraine. Hoewel (zelfs) Lieke enigszins sceptisch was over de thee van cocabladeren en een lokaal plantje waar Lidia mee aan kwam zetten, deed het mengsel wonderen. Daarbij was onze laatste nacht in een lager gelegen hotel gemaakt van zout (behalve het dak, anders zou het hotel geen regenbui overleven) waar je zelfs kon douchen.

Ons vermoeden dat Joo Jin en Suel goed waren in het maken van foto´s bleek juist in de Salar. Joo Jin en Suel waren onvermoeibaar en werden slechts gestopt door een lege accu (al hadden ze ook een camera met ouderwetse rolletjes). Hoewel iedereen natuurlijk ongeveer dezelfde foto´s maakt, zaten er aardig wat gave plaatjes tussen die zelfs José en Lidia nog nooit hadden gezien. Het resultaat zal natuurlijk op deze site worden geupload zo snel als het Boliviaanse internet het toelaat. Dat wordt waarschijnlijk in La Paz, waarheen we vanavond vertrekken.

Groeten en liefs van Lieke en Bas