Sinds een week zijn we in Cuzco en het is een hele mooie stad. We verblijven hier in een heel speciaal hotel dat ons werd aangeraden door Frank en Judith. Het Niños Hotel is zestien jaar geleden opgezet door de Nederlandse Jolanda. Zij was hier in 1996 op vakantie en zag toen dat er heel veel straatkinderen rondliepen. Zij bedelden, verkochten cake of kaarten en poetsten schoenen. Jolanda had enorm met deze kinderen te doen en ze kocht veel meer spullen van deze kinderen dan dat zij en haar vriend nodig hadden. Terug in Nederland verkocht ze haar huis, zegde haar baan op, verbrak haar relatie en vertrok een half jaar na haar vakantie alleen naar Peruom deze straatkinderen helpen (haar vriend kwam anderhalf jaar later alsnog). Ze sprak geen woord Spaans, maar door veel tijd op het centrale plein te zitten kreeg ze contact met deze kinderen en besloot er twee in huis te nemen. Binnen een jaar had ze twaalf jongens in huis (mij lijkt drie al veel ;-) en verzorgde deze alsof het haar eigen kinderen waren.Twaalf kinderen vond Jolanda wel genoeg, maar er waren veel meer kinderen die hulp nodig hadden. Van scholen in de buurt hoorde ze dat veel kinderen ondervoed waren (en van de honger flauwvielen in de klas) en echte armoede ziektes bleken te hebben zoals schurft, parasieten en luizen. Daarom heeft ze een kinderrestaurant geopend waar deze kinderen kunnen eten, douchen, sporten en hulp krijgen bij hun huiswerk. Ook krijgen ze medische en tandheelkundige zorg (10 gaatjes was niet ongewoon). Om niet alleen afhankelijk te zijn van donaties zetten ze een hotel op: Het Niños Hotel (letterlijk het kinderen hotel), waarvan de kamers vernoemd zijn naar de twaalf geadopteerde jongens. Dankzij de stichting die sponsors werft en de inkomsten van het hotel zijn er nu meerdere kinderrestaurants geopend. Anno 2011 krijgen 600 kinderen in Cuzco in de leeftijd van zes tot en met twaalf jaar oud, zes keer per week, twee keer per dag een maaltijd. Voor veel van deze kinderen zijn dat hun enige maaltijden (al kijken ze toch altijd eerst op het menu wat het dessert is). Ze krijgen twee keer per week een warme douche (sommigen hadden nog nooit gedoucht en waren hier aanvankelijk bang van) en leren dat ze elke dag hun tanden moeten poetsen (veel kinderen moest dit echt geleerd worden). De kinderen kunnen punten verdienen door schone kleren te dragen, op tijd te komen en mee te doen aan activiteiten. Met 30 punten kunnen ze naar de bioscoop in het kinderrestaurant en met vijftig punten zelfs met popcorn en drinken. De kinderen vinden dat fantastisch. We hebben een rondleiding gekregen langs het project en waren zeer onder de indruk van al het werk dat ze hier doen. We konden natuurlijk niet anders dan donateur worden, want voor vijf euro per maand kan één kind al drie maanden eten. Mochten jullie hetzelfde willen doen, dan vind je alle informatie op deze site: www.stichtingninos.com

Cuzco is natuurlijk ook de plek om naar de beroemde Incastad Machu Picchu te gaan. Er zijn verschillende manieren om er te komen. De meeste mensen gaan met de trein en de bus en sommigen lopen vier dagen over het beroemde Inca Trail (heel mooi, maar heel duur en je moet het een jaar van te voren boeken). Blijkbaar maakten sommige Inca´s een omweg door de jungle naar Macchu Picchu door te mountainbiken, hiken en ziplinen, de zogenaamde Inca Jungle Trail, de route die wij kozen. We vroegen nog aan de man van het reisbureautje of het een zware trail was. ¨Nee, helemaal niet, iedereen kan het¨. Het bleek echter (voor ons) een super zware trail te zijn.De groep bestond uit de Peruaanse gids Jhon en de Australische Kirsty. We konden hen bijna niet bijhouden, aangezien Jhon de trail al 200 keer had gelopen en Kirsty Australisch kampioen hiken bleek te zijn. We lieten ons natuurlijk niet kennen, maar zelfs voor Bas, die toch wel sportief is, was het een hele zwarte tocht. De eerste dag viel nog mee: 70 kilometer downhill mountainbiken van 4350 meter (de hoogste top in de omgeving) door de wolken naar de jungle op 1300 meter. De tweede dag was loodzwaar: tien uur berg op berg af lopen, soms langs steile afgronden. Op dag drie zijn we met de zipline berg naar berg gegaan, sommige 400 meter lang en 150 meter boven de grond (en dat zes keer) en in de middag weer kilometers door de jungle gewandeld. De laatste dag was het allerzwaarst: vier uur ´s ochtends opstaan (de grootste beproeving voor Bas) en twee kilometer steil omhoog lopen naar Machu Picchu. Het was anderhalf uur afzien en waren helemaal kapot (en bezweet in een shirt, terwijl uit de eerste bussen alleen mensen met jassen en truien kwamen), maar na eenmaal boven te zijn aangekomen was het meer dan waard. In het begin was het grootste deel van de stad nog in de mist gehuld (we waren er om 6 uur ´s ochtends), maar toen in de loop van de ochtend de zon doorbrak, hadden we een indrukwekkend uitzicht.

Natuurlijk weer bedankt voor alle leuke reacties en berichten,

Liefs van Bas en Lieke