Tijdens de rit van Picton naar het zuiden lag er een grijze wolkendeken over het land en regende het bijna onafgebroken. Hoewel het slechte weer niet kon verhullen dat de kust weg van Westport via Greymouth naar Haast prachtig is, gaat de lol er met al dat water wel een beetje vanaf. Tijdens een droge periode hebben we wel de gelaagde pancake rocks bij Punakaki bezocht, maar de gletsjer bij Franz Josef hebben we maar aan ons voorbij laten gaan.

Bij aankomst in Queenstown werd het gelukkig heerlijk weer, dat we meteen benutten om een wandeling te maken door het park en de stad, die ongelooflijk mooi tussen de bergen aan een helder meer ligt. Daarna name we de kabelbaan naar een van de bergtoppen aan de stad voor het uitzicht en een paar afdalingen op de Luge-track, een soort rodelbaan. Voor Lieke hoefde dat niet zo nodig, maar halverwege zat ze al te vloeken over hoe het mogelijk was dat ze bange Japanse meisjes die niet harder durfden dan vijf kilometer per uur op de baan voor gevorderden toelieten.

Van Queenstown reden we naar Manapouri, om een dagtrip naar de Milford Sound te maken. Dit is een enorme fjord, waar bergen van 1,5 kilometer hoog vlak aan het water staan. De autorit hiernaartoe was een van de mooiste van Nieuw-Zeeland, langs bergen met besneeuwde toppen en stroompjes langs de bijna verticale wanden. Bij de sound namen we een boot met gids die ons langs watervallen en een groep zeehonden leidde, naar de Tasmaanse Zee. De lucht was strakblauw, terwijl Milford Sound een van de natste plekken op aarde is: het regent er zeker 200 dagen per jaar en er valt bijna 7 meter regen per jaar (zelfs in Nederland valt nog geen meter per jaar). We hadden dus al geluk met het weer, maar boften helemaal toen we bij de monding van de fjord een groep van meer dan tweehonderd dolfijnen zagen, wat zelfs volgens de gids bijzonder was. Ze zwommen overal om de boot en sprongen steeds hoog uit het water. Omdat het water zo helder is, konden we ze zelfs onder water zien toen ze in groepjes met de boot meezwommen terug de fjord in.

Na Milford Sound bezochten we Wanaka. Er was niet veel te doen in het dorp, zodat we maar naar de enige attractie van het dorp gingen. We verwachtten niet al teveel van het attractieparkje Puzzlingworld, maar het was erg leuk. Het doolhof – van twee verdiepingen – bleek een grotere uitdaging dan gedacht en de ‘illusion rooms’ binnen waren grappig. In een kamer was alles schuin gebouwd, waardoor een biljartbal omhoog leek te rollen en water omhoog leek te stromen, en in een andere kamer leek je in de ene hoek een reus en in de andere een dwerg. Ook de bioscoop in Wanaka was leuk, in plaats van bioscoopstoelen stonden er bankstellen en zelfs een auto, voor de echte ‘drive-in experience’. Het enige dat ontbrak was ondertiteling, want door het Ierse accent van de acteurs hebben we alle grappen van de film gemist ;-).

Op de weg van Wanaka naar Christchurch stopten we bij Lake Tekapo, dat omdat het door een gletsjer gevormd is een bijzonder felle kleur blauw heeft. Die konden we natuurlijk het beste waarnemen op de berg ernaast – in het café met 360 graden panorama. Daarna reden we door naar onze accommodatie in Christchurch, die gevestigd is in een oude gevangenis. De cellen zijn omgebouwd tot kamers, maar verder ziet het er nog precies uit als een gevangenis (al kregen alle ‘inmates’ wel een sleutel).

In Christchurch is in februari van dit jaar een aardbeving geweest, waardoor veel gebouwen zijn ingestort en 180 mensen zijn omgekomen. Het centrum van de stad is nog steeds met hekken afgesloten en ziet eruit als een spookstad. Het museum net buiten het centrum is nog wel open en we besloten daarheen te gaan. We waren echter net vijf minuten binnen toen het hele gebouw heftig begon te schudden. We vluchtten naar een deurpost, terwijl we de kroonluchters zagen slingeren. Kort daarna werden we het gebouw uitgeleid, langs de museumshop waar alles uit de vakken was gevallen. Ook buiten voelden we de grond deinen. Er bleek een aardbeving te zijn met een kracht van 5.8 op de Schaal van Richter. Buiten waren de mensen – met de aardbeving van februari nog in het achterhoofd – erg emotioneel. Wij besloten, nadat de ergste schokken voorbij waren, het museum maar te laten voor wat het was en op weg naar onze gevangenis een kopje koffie te drinken. Na twee slokken volgde de tweede aardbeving met een kracht van 6.0 op de Schaal van Richter, waardoor er spullen uit de kasten vielen en we weer naar buiten moesten rennen. Hoewel er nog wel wat naschokken volgden, was toen het ergste voorbij en konden we zeggen dat we een aardbeving hadden overleefd! Het was een bizarre ervaring en we waren erg geschrokken, en vonden het niet erg de volgende dag weer naar Picton te vertrekken.

We zijn nu al een paar dagen in Picton bij Sjors en haar familie. De verhalen daarover volgen na oud en nieuw. We wensen iedereen alvast een goede jaarwisseling!

Liefs van Bas en Lieke