Onze eerste stop op de weg terug op het Noordereiland was Plimmerton, waar we eerder al in de geweldige Bucket/Bouquet-lodge hadden geslapen. Hoewel we op de heenweg al in Wellington waren geweest, zijn we nog een dagje teruggegaan om het Te Papa museum te bezoeken. De vorige keer was de tentoonstelling over 200 jaar bruidsmode namelijk nog niet geopend, en die wilden we (of eigenlijk Lieke) niet missen. Er was in het museum ook veel te zien over de geschiedenis van Nieuw-Zeeland, waaronder een expositie over de aarbevingen. De aardbevingssimulator in de vorm van een klein huisje leek me leuk om te doen, maar nadat we tijdens ons laatste museumbezoek in Christchurch een een echte aardbeving hadden meegemaakt, was het eigenlijk niet zo spectaculair meer.

Voor ons verblijf in Nieuw-Zeeland was mooi weer beloofd, maar de laatste week lijkt het of we de Nederlandse zomer opnieuw beleven: soms regent het dagen onafgebroken. Dat stond een bezoek aan de hot springs in Taupo gelukkig niet in de weg, die zijn altijd 40 graden. Gelukkig hebben we ook nog wel eens droge perioden, zodat we aan rand van het meer van Taupo konden eten en de nabijgelegen Huka watervallen hebben kunnen zien.

Na Taupo reden we richting Rotorua, de plaats in NZ waar het meeste geothermishce activiteit is. De naam komt van 'Te-Rotorua-nui-a-Kahumatamomoe', wat volgens mij Maori is voor 'Mijn-God- wat-stinkt-het-hier-naar-Rotte-eieren', want wat een lucht hangt hier (waterstofsulphide, voor onze chemisch geschoolde lezers). Er zijn verschillende parken waar je geisers, stomende rotsen en borrelende moderpoelen kunt zien, maar je hoeft er eigenlijk de stad niet voor uit. Uit verschillende achtertuinen, parkeerplaatsen en gewoon tussen tegels op de stoep komt hete stoom naar boven en onder sommige putdeksels hoor je het water sissen en koken. Een van de parken uit de stad lijkt nog het meest op Dagobah uit Star Wars, met zwarte borrelende poelen met stoom erboven. Als Yoda ineens langs zou lopen zou ik er niet eens van opkijken.

We zijn in Rotorua naar het thermische Te Puia park gegaan, niet alleen om de grootste geiser van het gebied te zien (hij spuit tot 15 meter de lucht in) maar ook om een paar klassieke Kiwi-attracties af te vinken. De eerste was een Maori-voorstelling, een show met zang en dans. De tweede is de kiwi vogel, een van de nationale symbolen van het land omdat er ooit er miljoenen van waren. Ongeveer zo groot als een kip en niet gezegend met het vermogen te vliegen, betekende echter dat het niet goed voor ze afliep toen de Europeanen honden en katten meenamen naar Nieuw-Zeeland.

Tijdens onze laatste dagen in Nieuw-Zeeland maakten we nog een dagtripje naar Auckland. Toen we op de bus stonden te wachten om naar de stad te gaan, stopte er een luxe taxi, die te oordelen naar het opschrift, blijkbaar vooral door zakenmensen werd gebruikt. Wij namen ons dus meteen voor niet in te stappen, maar de chauffeur bood ons een gratis lift naar de stad aan. Er was niet veel werk was op het vliegveld en hij moest toch naar de stad. De chauffeur, een aardige oudere man, vond het leuk om toeristen rond te leiden en gaf ons een korte toer door de stad. Hij reed daarvoor naar de top van Mount Eden, een van de 50(!) uitgedoofde vulkanen in de stad waar je vanaf de rand van de krater een prachtig uitzicht hebt, en hij zette ons af in het centrum. We boften met deze gratis rit, maar daarmee was geloof ik ons geluk voor die dag meteen opgebruikt - op de terugweg stapten we in de verkeerde bus, waardoor we pas na een tocht van twee uur door buitenwijken en busstations bij ons hostel terug waren (ach, het zware leven van een backpacker ;-).

Vandaag is onze laatste dag in Nieuw-Zeeland: morgen vertrekken we naar - het hopelijk zonnige - Sydney voor een reis door Australie. We houden jullie op de hoogte!

Groeten van Bas en Lieke