Bolivia - Altiplano & Salar de Uyuni

Het wilde in Tupiza niet erg vlotten met het boeken van een tour naar de Salar de Uyuni (of beter: een vierdaagse trip door het zuidwesten van Bolivia met als eindpunt de Salar, de grootste zoutvlakte ter wereld). Er doen over de touroperators veel horrorverhalen de ronde (mensen die terwijl ze in een jeep rijden een van de wielen van die jeep voorbij zien komen), dus we waren blij toen we een goede operator gevonden hadden. Vanwege ziekte van een ander stel en gebrek aan andere reizigers ging de tour echter niet door. Bij een ander bureau kon het wel, maar werd op de ochtend van vertrek de groep veranderd, waardoor we in plaats van met een Australisch stel met twee Koreaanse jongens in een jeep zaten. Nou ja, dachten we, ze kunnen in ieder geval vast goede foto´s maken.

De tour houdt in dat je in een Jeep (of in een Toyota Land Cruiser in ons geval) met chauffeur en een kok en je bagage, benzine en eten op het dak vier dagen de Boliviaanse bergen en hoogvlakten in trekt. Er zijn geen bruggen, geen tunnels, geen vangrails en er is al helemaal geen asfalt, soms is er niet eens een weg. Het antwoord op de vraag van Lieke of er wel toiletten waren was gelukkig positief: ´Ja, overal´. Het betreft alleen baños naturales. Achter de Jeep dus (bomen zijn er op deze hoogte niet). Hoewel Lieke zich op dat moment afvroeg waar ze aan was begonnen, bleek de trip alle ongemakken dubbel en dwars waard. In het begin bestond het landschap al uit mooie bergen en canyons, maar daarna leek het op een andere planeet. Hoewel ik aardig tevreden ben over de foto´s, kan ik niet beschrijven hoe gaaf het was om vier dagen door dit landschap te ploegen (soms met maar 5 kilometer per uur een berg op, soms op volle snelheid door een woestijn met een grote stofwolk achte je aan). We zagen een eindeloze mix van gekleurde bergen, valleien en woestijnen. We hebben (rokende) vulkanen gezien, geysers op 5000 meter hoogte waar in kleurrijke putten grijze en rode modder kookte en waar het stoom uit de grond spoot. We hebben een bad genomen in de hot springs, die hier die naam waard waren (38 graden). We kwamen langs meren met blauw, wit, groen en rood water (ja, echt zo rood als baksteen), vaak vol flamengo´s. Het eindpunt is de enorme Salar, een witte vlakte bijna zo ver je kunt kijken. Hier hebben we een eiland met tien meter hoge cactussen bezocht, zoutkristallen opgegraven en natuurlijk maffe foto´s gemaakt, omdat je in deze witte woestijn bijna geen diepte ziet.

Ons bonte gezelschap bleek een succes. Onze chauffeur/gids José was erg aardig, het eten van de kokkin Lidia was top en de twee misschien een beetje wereldvreemde Koreaanse jongens (Joo Jin en Suel) waren hilarisch en buitengewoon enthousiast. Omdat José alleen Spaans sprak, fungeerde ik vaak een beetje als tolk. Joo Jin en Suel zaten tijdens de uitleg vaak heftig te knikken. Ik: We are going to the geysers´. Zij: ´Whoo geysers, whoo!´. Ik: ´You know what they are?´ Zij: ´No´.

We sliepen in eenvoudige hostels. Eenvoudig in Bolivia betekent matrassen zo krom als een banaan, geen douche, alleen electriciteit (en licht) van zeven tot negen ´s avonds en ´s nachts temperaturen dik onder nul. Voor Lieke al geen prettig vooruitzicht, maar daar kwam nog bij dat ze op 5000 meter werd getroffen door hoofdpijn als gevolg van hoogteziekte, erger dan de ergste migraine. Hoewel (zelfs) Lieke enigszins sceptisch was over de thee van cocabladeren en een lokaal plantje waar Lidia mee aan kwam zetten, deed het mengsel wonderen. Daarbij was onze laatste nacht in een lager gelegen hotel gemaakt van zout (behalve het dak, anders zou het hotel geen regenbui overleven) waar je zelfs kon douchen.

Ons vermoeden dat Joo Jin en Suel goed waren in het maken van foto´s bleek juist in de Salar. Joo Jin en Suel waren onvermoeibaar en werden slechts gestopt door een lege accu (al hadden ze ook een camera met ouderwetse rolletjes). Hoewel iedereen natuurlijk ongeveer dezelfde foto´s maakt, zaten er aardig wat gave plaatjes tussen die zelfs José en Lidia nog nooit hadden gezien. Het resultaat zal natuurlijk op deze site worden geupload zo snel als het Boliviaanse internet het toelaat. Dat wordt waarschijnlijk in La Paz, waarheen we vanavond vertrekken.

Groeten en liefs van Lieke en Bas

Argentinie - Salta & Bolivia - Tupiza

Salta is een hele mooi stad, overzichtelijk en heeft genoeg bezienswaardigheden. Ons hostel was een vrij nieuw hostel en was van alle gemakken voorzien. Gratis internet, een 1.80 boxspring in de kamer en gratis avondeten. Dat eten is best te doen (voor een gratis maaltijd tenminste). Ze doen hier namelijk in Argentinie niet aan groente. Je krijgt of rijst met vlees of pizza met vlees, maar daar hoort natuurlijk geen groente op ;-). We beginnen werkelijk te verlangen naar bloemkool, broccoli of een andere groente. Maar ach, het mag de pret niet drukken. En weeten er toch elke avond...we blijven Nederlanders ;-)

Om te begrijpen hoe de Inca´s hier hebben geleefd, zijn we naar het archeologische museum geweest in Salta. In de Lonely Planet werd verteld dat het een vrij controversiele tentoonstelling was aangezien ze mummies tentoonstellen die helemaal intact zijn gebleven. Wij werden daar zo nieuwsgierig van dat we daar natuurlijkheen moesten. Het was zeer indrukwekkend! De Incas´s offerden 500 jaar geledenkinderenaan de bergen. Deze kinderen kwamen uit een goed milieu. Deze kinderen werden naar de berg gebracht, dronken gevoerd en levend begraven. Volgens de Inca´s gingen deze kinderen niet dood maar werden zij herenigd met hun voorouders. Er zijn drie van deze kinderen gevonden. Elk half jaar wordt een ander kind tentoongesteld. Gelukkig zagen wij het kleinste kind van 6 jaar oud. Er is ook een meisje gevonden van 15 jaar oud maar die zag er op de foto´s zo levensecht uit dat het bijna eng was. Haar huid, haar en nagels zijn intact gebleven. Zelf alle organen zijn nog intact. Dit komt omdat deze kinderen opzes duizend meter hoogte zijn begraven. Door het lage zuurstofgehalte en de kou zijn de kinderen helemaal intact gebleven. Het was een hele bijzondere ervaring om dit te zien.

Gisteren zijn we vanuit Argentinie naar Bolivia gegaan.Zo makkelijk als een grens oversteken in Europa gaat, zo ongemakkelijk gaat het hier. Er is geen directe bus naar Bolivia, dus je kunt maar tot de grens. Dan moet je 1,5 km lopen en zo de grens oversteken.Eenmaal in Bolivia bleek dat we onze exit stempel vergeten waren, dus konden we weer terug naar Argentinie. De douane in Bolivia had het te druk met de Flintstones film tekijken in hun kantoor, dus die vonden dat geen probleem. We zijn vanuit hiermet een voor Boliviaanse begrippen redelijk goede bus (sommigen vielen echt bijna uit elkaar) naar Tupiza gegaan. Vanuit hier gaan we een vierdaagste tour doen naar de Salar de Uyuni, de grootste zoutvlaktes te wereld.

Bolivia is een stuk armer dan Argentinie, en dat is goed te merken. De mensen proberen overal geld aan te verdienen. Met Creditcard betalen? Prima, alleen dat kost 20% (!) extra. Je uitgelezen boek omruilen in een hostel? Twee van jou tegen één van hun, of bijbetalen (terwijl het gewoon boeken zijn die door reizigers zijn achtergelaten). Geld wisselen op zondag? Wel tegen de helft van de koers. Het is wel eens vermoeiend, maar ze hebben het harder nodig dan wij.

We komen langzaamaan steeds hoger (de grens ligt op 3500 meter en Tupiza op bijna 3000), maar zijn gelukkig nog niet ziek geworden. En dat voor mensen die 6 meter onder zeeniveau wonen!

Nogmaals bedankt voor alle leuke reacties! We vinden het erg leuk om ze te lezen!

Heel veel liefs, Lieke en Bas

Argentinie - Mendoza

Na een beetje ziekjes te zijn geweest, zijn we nu helemaal bijgetankt in het prachtige Mendoza. Voor de mensen die denken, ´Hé ik ken die naam ergens van?´: Mendoza is namelijk HET wijngebied van Argentinie. En daar hebben we dan ook groot gebruik van gemaakt ;-). Je kunt hier de beste wijnen in ieder restaurant bestellen. Om echt helemaal into de wijnen te gaan hebben we op de fiets een wijntour gedaan langs de wijnboederijen van Mendoza. Na een lange busrit kwamen we aan in Maipu, het dorp waar alle wijnboerijen zijn, en hebben daar onze fiets gehuurd bij Mr Hugo. Mr Hugo was er zelf en we kregen om elf uur ´s ochtends al ons eerste wijntje, dus dat begon al goed. Ik fiets heel erg veel in Nederland, maar van mijn fiets kreeg ik al na een uur zadelpijn... ach het mocht de pret niet drukken. Ik was na een aantal uur al verdoofd door alle wijn. Wijnproeven in Argentinie betekent grote glazen wijn en uitspugen... daar doen ze helemaal niet aan. Tja, dan zit er ook niks anders op ;-)

Eerder deze week zei ik tegen Bas ´het klinkt misschien raar, maar ik zou graag de horsebackriding willen doen hier´. Toen Bas vijf minuten later was bijgekomen van het feit dat ik op een paard wilde gaan rijden, hebben we een tour geboekt. Ik heb altijd wel eens willen paardrijden en dit is een mooie gelegenheid. Op een uur rijden van Mendoza ligt een grote paardenfarm met wel 500 paarden. Ik kreeg een paard waar ik al bijna niet opkwam aangezien je hier niet op een zadel zit maar op een paar schapenvachten. Toen ik er eenmaal opzat dacht ik ´oh waar ben ik aan begonnen, dit beest is zo groot´. Maar hij was heel erg rustig... iets te rustig. Mijn paard ( ik noem hem maar Dulce de leche aangezien hij de kleur had van een soort caramel dat je hier ´s ochtends op je brood kan doen) was super sloom. Bas had een paard dat op elke hoek alleen maar wilde eten, dus daar zaten we dan. Maar het was supergaaf! We reden met zonsondergang langs de Andes met een geweldig uitzicht. Daarna was er een traditionele barbeque, dus we moesten met de bus terug :-)

Gisteren zijn we een trekking gaan doen in de Andes met abseilen. Het was voor mij echt een soort bootcamp. Doordat je een hele steile berg moest beklimmen was het echt even zweten. Gelukkig konden we daarna uitrusten in de (not so) hot springs van Mendoza.

Hier in Argentinie hebben ze veel straathonden. Vaak hebben ze aan aandacht geen gebrek, maar dat weerhoudt ze er niet van mij steeds als nieuwe baasje uit te kiezen. Een verschrikte gil als er weer zo´n beest op mijn broek kwijlt lijkt ze alleen maar aan te moedigen. Soms volgt zo´n hond ons kilometers lang (ik zou er wel eentje vor je mee willen nemen Frank, maar ik denk niet dat we er Nieuw-Zeeland mee binnenkomen) en gaat gewoon voor de winkel waar naar binnen zijn gegaan uren liggen wachten.Gelukkig zijn ze niet al te slim, want als ze liggen te wachten kijken ze vaak de verkeerde kant op en kunnen we snel wegsneaken.

Vanavond gaan we met de bus naar Salta. Daarna zal onze reis verder gaan naar Bolivia.

Nogmaals bedankt voor alle leuke en lieve reacties!

Liefs Lieke en Bas

Argentinie - Bariloche

Vanuit de enorme Patagonische steppe (als je in de bus uit het raam kijkt is het net of een dvd van het Argentijnse landschap eindeloos wordt herhaald) kwamen we ineens in een soort Alpengebied. Hier ligt Bariloche, vroeger het favoriete wintersportgebied van Maxima (dat zal nu wel Lech zijn). Het ligt prachtig aan een groot meer met besneeuwde toppen aan de overkant. Ooit heeft een architect hier een paar gebouwen in Zwitserse stijl ontworpen, en sindsdien doen ze het er geloof ik om er een tweede Zwitserland van te maken, van chalets tot Sint Bernards. Zo lang dat ook betekent dat ze hier fantastische chocolade maken, klagen wij nergens over.

De timing voor ons bezoek kon beter. Er werden het afgelopen weekeinde zowel een congres voor vrouwen als voor baptisten georganiseerd, met als gevolg dat er bijna geen accomodatie meer te krijgen was. Hoewel we hadden gereserveerd, was er in ons hostel toch geen plek voor ons. De eigenaar was vond het erg vervelend, maar had wel een oplossing: ´Maybe you can go to the tourist office?´.Het leek ons een beter idee dat hij wat zou regelen. Een uur bellen met ´his friends´ leverde echter niets op, zodat we zelf via internet ergens de laatste kamer hebben bemachtigd. Ik vertrouw Hostelworld meer dan een Argentijn die ons naar de VVV wil sturen.

We hebben behalve een een tripje naar een uitzichtpunt in de buurt niet al teveel gedaan. De vermoeidheid heeft Lieke een beetje ingehaald en heeft dus een dagje ziek op bed gelegen. We hebben ons tempo een beetje aangepast en gaan binnenkort een weekje relaxen in Mendoza, waar het mooie weer op ons wacht.

Veel liefs van Lieke en Bas

Argentinie - Puerto Madryn

Sinds een paar dagen zijn we, na een verschrikkelijk lange busrit, aangekomen in Puerto Madryn. Puerto Madryn is bekend om de walvissen die hier rond deze tijd komen met hun kalf. Toen we hier aankwamen regende het pijpenstelen en konden we de lol er even niet van inzien. We liepen naar het hostel dat we geboekt hadden en dat maakte onze hele dag weer goed. Het sfeer die in het hostel hangt lijkt heel erg op de sfeer die mijn moeder had in haar Bed and Breakfast. Vincent is een Fransman die dit hostel sinds vier maanden runt met zijn Chileense vriendin. We worden letterlijk in de watten gelegd. Als ontbijt krijgen we zelfgebakken brood uit de broodmachine (iets wat ik als kind in mijn jeugd ook altijd kreeg van mijn ouders).

In het hostel hebben we ook veel mensen ontmoet, zo is er een Belgisch stel dat met hun vijf maanden oude zoontje Gabriel op reiszijn voor twee maanden. Het is werkelijk een schatje, heel het hostel is gek op hem (alleen ´s nachts niet ;-). Verder hebben we Steve ontmoet, hij is een Brit en is al op reis sinds januari (2008!) Hij gaat wel binnenkort terug naar huis (2013). Hij is 54 jaar en heeft de hele wereld al overgereisd.Hij is er trots op dat hij veel talen spreekt, al kon zijn talenknobbel niet verhinderen dat de Chinese verjaardagskaart aan zijn schoonmoeder een rouwkaart bleek te zijn. Vincent organiseerde deze week een traditionele Argentijnsebarbucue (Asado) voor alle mensen van het hostel. Hij had zijn goede vriend (eenMaradonna look a like)gevraagd om het vlees te braden. Hij is inderdaad de Maradonna van de BBQ! Het was erg lekker en gezellig!

We zijn deze week naar de walvissen geweest op het schiereiland Peninsula Valdesdat op een uur rijden ligt van Puerto Madryn. Het hele schiereiland is minstens even groot als de provincie Gelderland maar de afstanden zijn hier nu eenmaal groter, dus het is de normaalste zaak van de wereld om veel te rijden. De walvissen waren supergaaf en kwamen heel dichtbij de boot waar wij op stonden. Het is helaas wel prijzig. Een Amerikaanse jongen uit het hostel had gevraagd of het niet ergens goedkoper kon. De man van de boot zonder enige ironie: ´Nee, het kost overal evenveel.We zijn bij elkaar gaan zitten en hebben besloten dat dit een goede prijs is.´ Laat Nelie Kroes het maar niet horen. Verder hebben we pinguins gezien en zeeolifanten, we wisten niet eens dat ze bestonden. Ze waren zeer lui, dik en groot.

Vandaag zijn we naar Trelew gegaan met de bus dat op een uur rijden ligt van Puerto Madryn. We zijn naar een museum geweest over dinosaurussen en de mensheid. Het was erg interessant. Je kunt er tours met een zaklantaren doen in de nacht, maar er zijn wel enkele regels: je moet blijven slapen, je moet een pyama bij je hebben en je mag niet ouder zijn dan twaalf jaar, iets wat Steve heel erg oneerlijk vond aangezien hij dit ook graag had willen doen!

Vanavond gaan we met de nachtbus naar Bariloche wat bekend staat om zijn prachtige bergen, meren en chocolade! Ik kan mijn geluk natuurlijk niet op ;-) (ik houd namelijk erg van bergen en meren).

Liefs Bas en Lieke

Argentinie - Perito Moreno gletsjer

We hebben het regenwoud van Iguazu verruild voor debesneeuwde bergtoppen van El Calafate.Na een busreis van twinitig uur en een vliegreis van ruim drie uur zijn we nu 3000 kilometer zuidelijker, zonder maar één grens over te gaan. Argentinie is gewoon heel groot.

Het is hier dus ook een stuk kouder. Ondanks onze fantastische voorbereiding, is het eerste dat we hier gedaan hebben het kopen van handschoenen en mutsen (ruimte zat in de tas...) Hoewel Lieke in Buenos Aires bij het kopen van gympen (hoe kon zij nu weten dat haar acht jaar oude Puma´s na drie dagen ineens kapot zouden gaan?) nog comfort verkoos boven de looks, werd het nu een fashionable muts (met bolletjes eraan) in plaats van een degelijk fleece exemplaar.

Patagonie is een compleet andere wereld dan het noorden van Argentinie, maar het ook prachtig. Kale vlakten met af en toe een boerderij en paarden, besneeuwde toppen van de Andes enijsblauwe meren met flamingo´s. Het hoogtepunt is echter de Perito Moreno gletsjer. We zijn hier met een boot en via een wandeling vlakbij deze 60 meter hoge muur van ijs geweest. Het ziet er indrukwekkend uit, maar is ook bijzonder om er alleen al naar te luisteren. Een keer dacht ik dat het ging onweren, maar het was slechts het gekraak dat veroorzaakt werd doordat een klein stuk (zeg 10 bij 5 meter!) van de gletsjer afbrak.

Verder zitten we af en toe lekker warm in ons hostel, dat prima is. De wanden zijn alleen niet al te dik, ik dacht dat onze snurkende buurman tussen ons inlag. We koken af en toe zelf, want elke dag uit eten gaat ook vervelen (ja, echt). Bovendien zijn de Argentijnen erg goed in het braden van vlees, maar op andere vlakken is hun kookkunst met wisselend succes.

We willen tot slot graag iedereen bedanken voor alle leuke en lieve berichtjes op deze site, we vinden het het erg leuk om te lezen en kijken daar steeds naar uit.

Heel veel liefs,

Sebastian en Lielie(zoals op onze bustickets staat ;-)

Iguazu Brazilie en Argentinie

Na een busrit van 18 uur zijn we dinsdag aangekomen in het noorden van Afgentinie in Iguazu. De busrit viel ons reuze mee. Sommige van ons kunnen zich vast nog een busrit van 24 uur herinneren naar een badplaats in Spanje, warm, geen eten en drinken, en niet fatsoenlijk kunnen slapen. Ik kan je vertellen dat dit een busrit was dat beter was dan een gemiddelde reis in een vliegtuig. Je betaald iets meer dan honderd euro p.p. voor een reis van Buenos Aires naar Iguazu maar daarvoor krijg je wel... drie maaltijden, vier films, ook als zijn ze spaans nagesproken maar toch, en krijg je zelf champagne of een andere sterke drank! Nou we voelden ons gelijk helemaal thuis in de bus. Slapen ging ook prima omdat je bijna helemaal kunt liggen.

Naar Iguazu gaan heeft eigenlijk maar één reden en dat zijn de wereldberoemde Iguazu watervallen op de grens met Brazilie en Argentinie. We zijn naar beide kanten geweest van de watervallen alleen ging de Afgentijnse kant wel iets makkelijker. Wij zijn gewend als we bijvoorbeeld naar Belgie gaan dat we zomaar de grens over kunnen, maar dat is hier niet het geval. Je gaat in een lange rij staan met auto´s bij de grens van Argentinie en dan wordt je paspoort gecontroleerd. Nadat we verder konden rijden gebeurde dit ook aan de Braziliaanse grens. Gek idee, ben je voor een paar uur in Brazilie krijg je gelijk een stempel in je paspoort. Al het gedoe was het meer dan waard. Zoals jullie op de foto´s kunnen zien was het echt één van de mooiste dingen die we ooit hadden gezien. De watervallen zijn heel erg groot en je kunt er, via een wandeling, heel dichtbij komen. Een regenjas was dus echt nodig want we waren echt heel erg nat geworden. Het gaf niks omdat het gisteren ongeveer 29 graden was. We zijn twee dagen naar de watervallen geweest en we moeten eerlijk toegeven dat de Argentijnse kant het meest indrukwekkend was.

Ons hostel in Puerto de Iguazu is erg fijn. Er is een zwembad en de mensen die hier werken zijn erg aardig. We zitten echt in het centrum dus we hoeven niet ver te lopen om ergens te gaan eten. Bij ons om de hoek bakt een vrouw op straat Goddelijke hamburgers voor nog geen 3 a 4 euro. Maar voor de rest eten we best gezond hoor. Je kan hier ook heel goed vegetarisch eten maar een bife de lomo gaat er ook heel goed in. Bife de lomo is DE Argentijnse specialiteit. Het is hele malse biefstuk die smaak naar mals draadjesvlees. Alleen patat bakken kunnen ze hier niet, jammer voor mij aangezien ik erg gek ben op patat.

Wel leuk om misschien te weten is dat ze hier in Argentinie dingen anders doen dan wij, lijkt logisch maar niet altijd handiger... Kinderen zitten nooit in een wagen, die draag je gewoon de hele tijd, lekker makkelijk zonder draagzak... Als je een vliegticket wilt boeken via een Argentijnse maatschappij kan je niet online betalen, dan moet je naar een kantoor van de maatschappij om dit te betalen. Dit ligt vaak ver weg en niet op de route. Expedia is dan een betere oplossing voor het boeken van vliegtickets. Spaans spreken is erg handig aangezien bijna niemand engels spreek. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niks van bak maar Bas lukt het al aardig.

Zondag gaan we met de Bus terug naar Buenos Aires om maandag te vliegen naar El Calafate in het zuiden van Argentinie. Daar zal het erg koud worden dus de bergschoenen kunnen ook uit onze tas gehaald worden.

Liefs Lieke en Bas

Er staan trouwens een aantal nieuwe foto´s in de map Buenos Aires.

Lente in Buenos Aires (daar is de Mol)

Het is in Buenos Aires maar vijf uur vroeger dan in Nederland, maar het lijkt of we een half jaar in de tijd zijn teruggegaan. Van het einde van de zomer zijn we nu ineens in het vroege voorjaar beland. Het ´s morgens nog fris, maar de lucht is strakblauw en de bomen die in bijna alle straten staan, lijken elke dag een beetje groener. De eerste bloemen komen uit en het is tegen de middag vaak al warm genoeg om met een vino tinto op het terras te zitten. Goed, ik weet dat de lente officieel pas over een paar dagen begint, maar in Nederland is het technisch gezien nog zomer, en ik heb begrepen dat daarde herfst ookal begonnen is(wat wij natuurlijk heel erg vinden voor jullie ;-)

Het begin van onze reis valt samen met een nieuwe kans op een behoorlijke zomer en Buenos Aires is een mooi begin. De stad is een beetje een gekke kruising tussen Madrid (het lijkt best Europees) en een Amerikaanse stad (brede straten en opbouw in blokken). Het is vooral heel erg groot en we lopen veel door de verschillende wijken, zoals La Boca (met gekleurde huizen, tangodansers en het stadion van Boca Juniors), Palermo Viejo (hippe winkels en restaurants en natuurlijk het huis van Julia´s Tango) en Puerto Madero (de Argentijnse versie van de Kop van Zuid). Verder hebben we de ´dwaze moeders´ gezien op Plaza de Mayo en is Lieke erg in haar nopjes met het park bij Recoleta, waar elk weekeinde een soort Wantijpop is. Natuurlijk hebben we ook het spoor van Evita gevolgd, van ´het balkon´ tot het museum en de begraafplaats van Recoleta.

Na het bezoek aan het museum aten we in de tuin van het museum een salade toen er een cameraploeg kwam die daar ook wilde gaan lunchen. ´Hé, die jongen is precies Johnny de Mol´, zei ik tegen Lieke. Het bleek dat de crew van ´Waar is de Mol´ ook in de tuin was aangeschoven om te gaan lunchen, erg grappig. Alleen herkende ik niet met wie Johnny op pad was. Tot verbazing van Lieke: ´dat is natuurlijk Angela Schijf!´

Liefs van Bas en Lieke